...

Ons dorpje in de Mengenstam

Terug uit de Mengen stam in de bereikbare wereld!

Het voelde of ik weken weg was geweest!  Ik heb een super gave tijd gehad! Een fantastische belevenis! Ik wou dat jullie er allemaal bij waren geweest! “Hiken” door de jungle, banjeren door de modder, schommelen aan een liaan boven het water tussen de watervallen (Mowgli), genieten van prachtige uitzichten op vulkanen, samen eten met oerwoudbewoners: zoete aardappels,  pit pit (vraag me niet wat dat in voor Nederlanders begrijpbare taal is), broodvrucht, taro en zelfs vlees van een kasuaris! Een inlandse vogel! (Hetgeen tot een zeldzaamheid behoort!). Gezongen in de voor mij onbegrijpelijke Mengentaal. Pasen gevierd met de Papua’s! Ook voor hen is de Heer opgestaan en heeft de dood en de machten der duisternis overwonnen.

  “Hiken” door de jungle.           

.
KASUARIS .........................................Hier eten we pit pit!

Goede morgen was “sindoe!” en goede middag “lohjuh!” Ik heb een heleboel schattige bruine baby’s op schoot gehad, die natuurlijk geen luiers aanhadden. Eentje poepte prompt in mijn schoot, maar de hondjes waren paraat om het af te likken, dus geen enkel probleem! En een van de vrouwen kwam haastig met een ontzettend smerig uitziende lap en poetste het nog na. Tja, zo gaat dat hier. Je moet er tegen kunnen! Ha ha!

. ....

...
Allemaal baby’s op een rij.
Wat zou ik ze graag even lekker willen wassen en mooi aankleden!

Zo dit waren even een paar indrukken van een weekje weg. Geen internet, geen telefoon of mobieltje! Geen mogelijkheid om tussendoor als je heimwee hebt om naar huis te gaan. Gewoon lekker “in the middle of nowhere”.

Een terugblik

De dinsdag voor Pasen was het zover. Nadat de vlucht een paar dagen was uitgesteld door een defect aan het vliegtuigje en het onderdeeltje dat maar niet aankwam, kon de reis beginnen. Met het kleine vliegtuigje van NTM, waarbij  iedere kilo telt, vlogen Rachel en ik naar de Mengenstam. Rachel is de lerares Engels op onze school. Zij komt uit Engeland en heeft besloten twee jaren hier les te geven. Ze is vorig jaar gekomen, dus dit is haar eerste jaar.

We vertrokken rond 11 uur in de ochtend en de tocht duurde ongeveer 3 kwartier. Het weer was schitterend, rustig, geen windstoten, weinig regen. We konden volop genieten van het uitzicht. Ons eiland is één groene zee, met hier en daar een eenzame weg en op verschillende plaatsen doorsneden met rivieren en watervallen. Ontzagwekkend. Omdat we betrekkelijk laag vlogen konden we gedurende de hele tocht van het indrukwekkende panorama genieten. We vlogen voor een groot gedeelte langs de kust, dus aan de ene kant zag je het groene eiland en aan de andere kant de blauwe zee. Met zijn vele koraalriffen en kleine onbewoonde eilandjes was het een fascinerend uitzicht en maakte mij stil en gaf alle ruimte aan mijmeringen en overdenkingen.
Na een soepele en professionele landing op de grazige landingsbaan zetten we weer voet aan land.
Over de landingsbaan zal ik nog wat vertellen in de loop van mijn verhaal.

Eén groene zee….  

…. doorsneden met rivieren….

…aan de andere kant de blauwe zee…

Welkom in papoea dorp

We werden welkom geheten door Rebecca (Becky) en Keri, de twee  jonge vrouwen die ons zo hartelijk hadden uitgenodigd. Katie en Andrew, die op onze school zitten, waren nu natuurlijk tijdens de vakantie bij hun ouders en ook zij waren van de partij. En, zoals altijd in landen waar de westerse haast en drukte nog geen sporen heeft achtergelaten, waren er vele nieuwsgierige inlanders, vooral veel kinderen die het als een attractie beschouwen om het vliegtuigje te zien landen, hetgeen niet elke dag gebeurt, en vooral het zien van weer andere witte gezichten is een welkome afwisseling in hun sobere bestaan ver van de drukke buitenwereld.

 
De kinderen beschouwen de aankomst van het vliegtuigje als een attractie.
Rechts: De “zeswieler” met Katie en Andrew, opgeladen voor de terugweg.

Ons zendingsteam heeft de beschikking over een “zeswieler”, een motorvoertuig met een bak, waarin ze de bagage, etc. vanaf de landingsbaan naar hun huizen kunnen vervoeren. Dat is namelijk nog een aardig eindje lopen over kronkelige hobbelige paden in een heuvelachtig terrein.
Van te voren waren we geïnstrueerd om laarzen mee te brengen, omdat het ook daar natuurlijk veel geregend had en nog dagelijks regende (hoezo tropisch regenwoud?) was dat zeker geen luxe.   Toen de bagage op het wagentje geladen was, en we afscheid genomen hadden van onze piloot, (ook een NTM zendeling) gingen we op weg. Hier en daar was het een heel geglibber en onderweg passeerden we diverse huisjes, waarvan de bewoners naar buiten kwamen om ons te begroeten. Op dat moment van de dag waren dat oude vrouwen en heel veel kleine kinderen. Ook veel schoolkinderen, want ze hadden Paasvakantie.

Het team

Het zendingsteam dat hier werkt bestaat uit 2 gezinnen en de twee singles, onze gastvrouwen Becky (uit Canada) en Keri (uit Californie). Allebei hebben ze al bijna 10 jaar van hun leven gegeven aan een zeer moeizaam werk. Het vertalen van de Bijbel in de stamtaal. Ik kende hen al een klein beetje omdat ze af en toe op doorreis een paar dagen op ons centrum verbleven,  als er een conferentie is of een vertaalproject, of zo iets. Maar nu heb ik pas echt respect voor ze gekregen. Wat een liefde en volharding leggen zij en anderen aan de dag. Ik heb heel veel vragen gesteld en heel veel geleerd.
Aan de ene kant was het natuurlijk heel jammer dat Sinco bij nader inzien niet op de uitnodiging in was gegaan, omdat hij zijn werk wilde voorbereiden. Maar aan de andere kant was het ook wel heel goed, en dat was zeker ook Sinco’s eigen conclusie, dat ik alleen was, d.w.z. zonder hem, omdat ik meestal gemakshalve het praten en vragen stellen aan hem overlaat.  De eerste dag was ik ’s avonds heel moe in mijn hoofd van het alsmaar Engels praten en luisteren. Je zou zeggen dat ik daar nu zo langzamerhand wel aan gewend ben, maar het is toch anders als je de hele dag met alleen Engelstaligen optrekt (blijkt nu maar weer).
Het ene gezin (ook uit Canada) werkt daar ook al heel wat jaren. Dave is Bijbelleraar/voorganger en het gezin heeft drie kinderen. De oudste, Katie is 18 jaar en hoopt dit jaar de “highschool” af te ronden.  De tweede is Andrew, hij is 15 en zit sinds vorig jaar op onze school, de jongste, Amy, is 12 en krijgt nog thuis les.
Het andere gezin komt uit Zuid Afrika en is sinds een jaar of drie in PNG en vorig jaar zijn zij het team gaan versterken. Zij hebben 4 kinderen onder de 10 jaar, dus die krijgen ook thuis onderwijs. Omdat het een bijzonder grote stam is, komt er nog een echtpaar bij, een jong stel met twee kleine kinderen, die nu nog op ons centrum wonen, maar zich aan het voorbereiden zijn om zich daar te vestigen (o.a. een huis bouwen, etc.).
Gelukkig hebben  de zendelingen een goed huis waar ze volgens westerse begrippen normaal, zij het sober, kunnen wonen en  werken.  

.
Het huis van Becky en Keri
Rechts: Een prachtige stam met op de achtergrond het huis van de familie Wright.

Een kijkje in de keuken van de Laureti’s.

Verschil in lengte, verschil in kleur

Becky, ik schat haar op 1.70 m, vinden de mensen daar lang, maar toen ze mij zagen, waren ze verbaasd, dat blanke vrouwen nog langer kunnen zijn.  Nu moet ik tussendoor even opmerken, dat er absoluut ook Papua’s van 1.80 of iets langer zijn, die zien we af en toe in Kimbe. Sommige stammen brengen vooral kleine mensen voort, maar andere ook langere. In het begin was ik daar ook verrast over, omdat ik dat niet verwachtte. Maar in deze afgelegen stam, waar de meeste mensen nooit uit hun gebied zijn geweest, zijn de mensen vrij klein en hebben nog niet vaak lange mensen gezien.
Ook het kleurverschil is af en toe groot. Van het eiland Bougainville komen superdonkere mensen, bijna zwart. Ik vind ze prachtig! De mensen die van oorsprong van “ons” eiland zijn, zijn wat lichter van kleur in gevarieerde bruintinten.
Maar wat blijkbaar ook kan, is dat in één en hetzelfde gezin kleurvariaties voorkomen. Een prachtig voorbeeld is zo’n familie in deze Mengenstam - de vader en moeder zijn allebei behoorlijk donker, maar de acht kinderen variëren van zeer licht met blond kroeshaar en lichtbruine, bijna gele ogen, tot donker met donkerbruine ogen, zoals de ouders. Heel fascinerend, waarschijnlijk is er ergens in de stamboom een blonde soldaat in het spel geweest. Twee van de zusjes heb ik even apart voor jullie op de foto gezet. De familie kon ik niet helemaal compleet krijgen, omdat er een paar kinderen ergens verderop aan het spelen waren op dat moment.

Het gezin voor zover aanwezig, op twee kinderen na.

Twee van de zusjes! Dorina en Mary Ann.

Nu ik het toch over dit gezin heb, de ouders zijn allebei tot geloof gekomen en voeden hun kind dus op met de Bijbel. Dat is helaas nog steeds een zeldzaamheid. In dit geval is de oudste zoon, nu 19 jaar, zo graag met het woord van God bezig, dat hij een aanbieding van de regering om te studeren heeft afgeslagen. Als kinderen op school bijzonder opvallen door hun goede leerprestaties krijgen ze soms een beurs van de regering om door te kunnen leren. Maar deze jongen, Junior is zijn naam, helpt bij het vertalen van de Bijbel in zijn eigen Mengentaal, en dat wil hij niet opgeven!!

Junior die het aanbod om te studeren afsloeg om met de Bijbel bezig te kunnen zijn.

Ook de moeder is daarbij een grote hulp voor Becky en Keri, en helpt bij de Bijbelvertaling. Een immens werk. Van het Marcus Evangelie is inmiddels een mooi boekje gedrukt, dat tijdens de kerkdienst met Pasen werd uitgedeeld, zodat de mensen die lezen kunnen, konden meelezen.
Uiteraard heeft het team eerst een aantal jaren moeten besteden aan het leren van de Mengentaal, voordat ze aan het vertaalwerk konden beginnen. Als je in de stam wilt gaan werken moet je eerst de overkoepelende taal, het Pidgin leren. Daarna ga je pas je huis bouwen in de stam, en leg je intussen contacten, zodat de stamtaal eigen wordt en je een degelijke cultuurstudie doet (grondig inzicht in hun denkwijze en plaatselijke gewoontes)

De landingsbaan

In de eerste jaren hebben ze met medewerking van wat plaatselijke bewoners  wel een jaar lang gewerkt aan het aanleggen van de landingsbaan. Met man en macht hebben ze een groot terrein vol kuilen en oneffenheden gelijk moeten maken. Toen hebben ze gras geplant, polletje voor polletje. Een immens werk is dat geweest. Nu blijkt dat de gebruikte grassoort de grond erg drassig houdt en dat  kan natuurlijk gevaarlijk zijn. Aangezien de regering er geen belang in stelt (er valt niets te halen) zal die niet investeren om een goede landingsbaan aan te leggen midden in de rimboe.
Het brengen van het Evangelie gaat met veel moeiten gepaard,  het is niet alleen de geestelijke weerstand, maar er zijn ook heel veel obstakels van materiële aard.

Het gras is polletje voor polletje geplant.

Uitzicht vanaf een berg. Als je goed kijkt zie je in het midden de landingsbaan!

Tot zover dit keer. Dinsdag zijn Katie, Andrew, Rachel en ik weer teruggevlogen. Ook deze keer een prachtige gestroomlijnde vlucht in prachtig weer.

.

Sinco stond ons op te wachten en was blij me weer te zien!

Woensdag is de school weer begonnen en is hier ook weer volop activiteit.
Het laatste semester van dit schooljaar. Nog  maar 7 weken en dan hopen wij naar Nederland te komen  bij leven en welzijn. Er wordt nog gewerkt aan de visa, dus een klein beetje spannend is het nog wel! Zullen ze op tijd klaar zijn?
Volgende week hoop ik meer te vertellen over mijn verblijf in de jungle!

Deze zondag 11 april

Sinco was uitgenodigd om een prekenserie over de psalmen te houden. Vandaag was de tweede preek. Op de foto legt Jan de preek thuis nog eens uit aan bezoekers van de Lamogai stam in hun eigen stamtaal.

Tot volgende week!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!